Środa 29.06.2022r.

Dzisiejszy temat zajęć to Friedensreich Hundertwasser, właściwie Friedrich Stowasser (ur. 15 grudnia 1928 w Wiedniu, zm. 19 lutego 2000 na morzu, na statku RMS Queen Elizabeth 2) – austriacki malarz, grafik, rzeźbiarz, performer, aktywista ochrony środowiska, znany przede wszystkim z realizacji budowlanych; w 1948 rozpoczął studia na wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, które porzucił po trzech miesiącach.

Styl jego charakteryzuje unikanie regularności, symetrii i prostych linii oraz kątów. Typowym elementem jego projektów są okna o różnych kształtach i rozmiarach. Do swoich budowli wprowadzał zieleń, m.in. w formie drzew rosnących na dachach i we wnękach ścian. Stosował odważne zestawienia kolorów. Bardzo często urozmaicał projekty charakterystycznymi unikatowymi w formie i kolorystyce kolumnami, złotymi kulistymi wieżyczkami oraz mozaikami z płytek ceramicznych. Jego twórczość bywa uważana za twórczą kontynuację secesji wiedeńskiej, wykazuje też wyraźne wpływy architektury Antoniego Gaudíego.

Vienna, Austria- April 2019: Hundertwasser house facade

Czwartek 30.06.2022

Neogotycki obiekt autorstwa Maksa Fleischera wybudowany został na początku XX w. przy tzw. nowym cmentarzu żydowskim w Gliwicach. Okazały gmach wiedeński architekt wybudował, jak sam podkreślał „gminie (żydowskiej) na chwałę, a miastu na ozdobę”. Bezsprzecznie jest to jeden z najpiękniejszych zabytków w mieście, jeden z najlepiej zachowanych i najokazalszych żydowskich obiektów w regionie. Przez lata budynek spełniał swoją pierwotną funkcję – domu „oczyszczenia” dla Żydów z Gliwic i okolic. Po II wojnie światowej stopniowo popadał w ruinę. Od 2013 r. obiekt odzyskiwał swój dawny blask, aby od początku 2016 r., jako oddział Muzeum w Gliwicach, stać się jedną z najważniejszych instytucji upamiętniającą trudną i nieznaną historię Żydów z Górnego Śląska.

Piątek 01.07.2022r.

Christoph Waltz – Do 2010 roku posiadał jedynie obywatelstwo niemieckie, które sam określił jako uwarunkowane prawnie (jego ojciec również posiadał takie obywatelstwo). Po zdobyciu Oscara w 2010 roku przyjął także obywatelstwo austriackie. W wywiadach podkreśla swoją austriacką narodowość i przywiązanie do Wiednia: „Urodziłem się w Wiedniu, dorastałem w Wiedniu, chodziłem do szkoły w Wiedniu, skończyłem szkołę w Wiedniu, studiowałem w Wiedniu, zacząłem grać w Wiedniu – może być jeszcze więcej powiązań z Wiedniem. W jaki sposób mogę wam okazać bardziej, iż jestem Austriakiem?”.

HOLLYWOOD – MARCH 07: Actor Christoph Waltz arrives at the 82nd Annual Academy Awards held at Kodak Theatre on March 7, 2010 in Hollywood, California. (Photo by Alberto E. Rodriguez/Getty Images)

Waltz urodził się w Wiedniu jako syn pary scenografów – Elisabeth Urbancic i Johannesa Waltza. Jego dziadek i babka byli aktorami. Studiował w wiedeńskim Max Reinhardt Seminar i w Lee Strasberg Theatre and Film Institute w Nowym Jorku. Grywał w wiedeńskim Burgtheater i podczas festiwalu w Salzburgu.

W kinie debiutował w 1977. Grywał w serialach i filmach telewizyjnych oraz filmach fabularnych. W 1991 wystąpił w polskim filmie Życie za życie. Maksymilian Kolbe w reżyserii Krzysztofa Zanussiego.

Przełomowym momentem w jego karierze był występ w filmie Bękarty wojny (2009) w reżyserii Quentina Tarantino u boku Brada Pitta i Diane Kruger. Waltz wcielił się w postać nazistowskiego pułkownika (standartenführera) Hansa Landy, zwanego Łowcą Żydów. Aktor za rolę zdobył nagrodę dla najlepszego aktora na 62. MFF w Cannes. Ponadto Waltz otrzymał nagrody Złotego Globu, Satelity, nagrodę Gildii Aktorów Filmowych i nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora drugoplanowego.

Dwukrotny zdobywca Oscara za role drugoplanowe w filmach Tarantino: Bękarty wojny (2009) i Django (2012).

W 2015 zagrał Ernsta Stavro Blofelda, czyli czarny charakter w filmie o przygodach Jamesa Bonda Spectre.

Zasiadał w jury konkursu głównego na 66. MFF w Cannes (2013) oraz na 75. MFF w Wenecji (2018).

Letnia szkoła – 4 lipca 2022r. 🏫 – Agata Twardoch

Dzisiejsze zajęcia poświęcone są architekturze z kobiecego punktu widzenia. Nawiązujemy do rozmowy opublikowanej niedawno w ,,Śniadaniu z Mistrzem” z Panią Agatą Twardoch – architektką i urbanistką, która opowiada między innymi o architekturze Wiednia, uznanego za najbardziej przyjazne miejsce do życia.

Poniżej link do rozmowy⬇️:

https://www.spreaker.com/user/12235859/ek-23-06-2022

Letnia szkoła – 5 lipca 2022🏫– Tort Sachera🍰

Początki tego wypieku są odległe, bo sięgają roku 1832 i dworu austriackiego dyplomaty księcia Klemensa Metternicha. Książę zlecił wydając bankiet wykonanie takiego deseru „którego dzisiejszego wieczoru nie miałby się wstydzić”. Powiedział to do swego szefa kuchni. Ten polecenie przyjął i … rozchorował się. Podobno przestraszył się odpowiedzialności (tak głosi legenda). Cóż było robić. Franz SacherWszak goście zaproszeni. W kuchni pracował 16-letni cukiernik Franz Sacher, który właściwie dopiero pobierał nauki. I to na niego spadło to zadanie. Miał mało czasu, ale jak się okazało wpadł na prosty i zarazem genialny pomysł. Przygotował tort czekoladowy, ale przełożony ciepłą konfiturą morelową. Morele pochodziły ze słonecznego Wachau, doliny położonej wzdłuż Dunaju między Melk a Krems. Dolina ta nazywana jest „pokojem gościnnym Austrii”, słynie zaś ze znakomitych moreli i win. Tort oblał polewą czekoladową, a na wierzch nałożył odrobinę bitej śmietany. Okazało się, że goście na przyjęciu nie mogli się nachwalić tak wybitnego deseru. Szybko podbił kuchnię całe cesarstwo. Franz Sacher po kilku latach terminowania zaczął już samodzielnie pracować najpierw w Bratysławie, potem na statkach pływających po Dunaju. W 1848 r. trafił do Wiednia gdzie otworzył swój własny interes i zaczął sprzedawać swój wypiek znany odtąd jako „tort Sachera”. Syn Franza, Eduard udoskonalił nieco przepis, pracując jako uczeń w cukierni nadwornej „Demela”. Piszę to nie przypadkowo, ponieważ rościła ona sobie później prawo do sprzedaży wyrobu, ale o tym nieco później. W 1876 r. młodszy Sacher otworzył w Wiedniu hotel pod swoim nazwiskiem. I tam na stałe zadomowił się również rodzinny deser, który stał się jego sztandarowym produktem. Eduardo jednak młodo zmarł, a „Hotel Sachera” prowadziła jego przedsiębiorcza żona Anna. Była to ciekawa postać tamtej epoki, bardzo energiczna kobieta paląca cygara (w tamtych czasach było to niespotykane), która wprowadziła markę „Sachera” na królewsko-cesarskie salony. Tort był zamawiany na dwór cesarski, chociaż Franciszek Józef nie96549598_1477925832379474_7731973222031163392_n przyjął zaproszenia do hotelu. Wiadomo, że co roku na imieniny i urodziny tort kupowano córce cesarza i Elżbiety – Marii. Dzięki książkom kucharskim, tort stał się popularny w całej Europie. Jednak oryginalne ciasto o niepowtarzalnym smaku można było kupić tylko w Wiedniu. Receptura jest do dzisiaj ściśle chronioną tajemnicą.

Źródło: http://wiking1000.historia.org.pl/2020/06/12/tort-sachera/

Letnia szkoła – 6 lipca 2022r.🏫 – Gliwicka secesja

Secesja to najkrócej trwający styl, który wprowadził jednak rewolucyjne zmiany we wszystkich dziedzinach sztuki. Narodził się z desperackiego poszukiwania “nowego”. Początki secesji sięgają lat osiemdziesiątych XIX wieku. Jej największy rozkwit przypadł na lata 1892-1902, a zmierzch nastąpił z chwilą wybuchu I wojny światowej. Bardzo szybko secesja stała się stylem międzynarodowym, lecz w zależności od państwa inaczej się nazywała i przyjmowała odmienne oblicze.

W architekturze secesyjnej można rozróżnić trzy kierunki: kosmopolityczny – oparty na wzorach obcych, historyczno-eklektyczny – łączący wpływy obce z tradycję lokalną oraz rodzimy – wykorzystujący akcenty ludowe. W elewacjach często łączono cegłę glazurowaną, tynk, kamień. W dekoracjach królowała linia krzywa, nawiązująca do fal, płomieni czy łodyg roślinnych. Często stosowano asymetrię, słabo wystające ryzality. Na terenie Gliwic mamy do czynienia przede wszystkim z przykładami secesji o charakterze historyczno-eklektycznym.

Jedną z najciekawszych nieruchomości jest kamienica z 1909 roku u zbiegu ulic Gorzołki i Częstochowskiej. Jest to obiekt o najoryginalniejszej elewacji. Jego niezwykłą urodę podkreślono wystającym narożnikiem, zwieńczonym niską wieżyczką z motywem twarzy kobiecych. Boczne elewacje s± zdobione m.in. motywami roślinnymi. Wertykalne żłobkowania umiejętnie podkreślają ukształtowanie bryły. Parterowa część domu nie zachowała się, niestety, w pierwotnym kształcie.

Dekoracja fasady budynku przy ul. Częstochowskiej 9 jest bardziej oszczędna. Detale z tynku harmonijnie łączą się z barwnym geometrycznym ornamentem z glazurowanych płytek.

Dotyczy to także frontowej elewacji przy ul. Kościuszki 50. Elementy, wykonane z białych glazurowanych płytek i urozmaicone kobaltowymi wstawkami, stanowią efektowne uzupełnienie sztukaterii. Dopełnieniem są balustrady balkonów i oryginalna stolarka okienna.

Podobnym przykładem architektury jest dom przy Jana Śliwki 9. Fasada zdobiona bardzo wyrazistym geometrycznym ornamentem, wykonanym z glazurowanych płytek w kolorze kości słoniowej i zieleni, ostro odcina się od ceglanej elewacji.

Natomiast budynek przy ul. Daszyńskiego 7 zwraca uwagę umiejętnym połączeniem ceglanej faktury z płaską dekoracją z białej glazury. Kamienice te utrzymane są w stylu kwadratowym, nawiązującym do secesji wiedeńskiej, która w wyjątkowo wyrafinowany sposób wykorzystywała geometryczne formy: koła, kwadraty i sześciany.

Warto też przyjrzeć się uważnie budynkowi przy ulicy Lipowej 58 – położonemu z dala od centrum, zasłoniętemu drzewami i niedocenianemu nawet przez ludzi mieszkających w pobliżu. Wyróżnia się on asymetryczna fasadą, roślinnymi detalami i symbolicznie potraktowanymi postaciami kobiecymi. Ornamenty mają charakter światłocieniowy, zbliżony do rzeźby. Całość fasady wykonana w tynku w jednym kolorze jest elegancka i nie przejaskrawiona.

Secesyjną perełką w mieście jest ulica Krzywa. Takiego bogactwa ornamentów nie znajdziemy gdzie indziej. Świadczy ono o pozycji społecznej i zamożności dawnych właścicieli. Fasady budynków są zarówno symetryczne (8,9,14) jak i asymetryczne (3-5,4,6,7,7a,7b). Detale rzadko odwołują się do wzorów z poprzednich epok. Występują tam np. loggie z pełnymi murowanymi balustradami z roślinnym motywem (nr 3-5). Mamy tu do czynienia z przemyślanym działaniem – domy powstałe później dopasowywane były do istniejących, co jeszcze bardziej podkreśla indywidualny charakter ulicy.

Źródło: http://www.gliwiczanie.pl/Reportaz/secesja/secesja.htm

Letnia szkoła – 7 lipca 2022r. 🏫 – Falco ,,Rock Me Amadeus” 🎼

Falco, właściwie Johann (Hans) Hölzel – ur. 19 lutego 1957 w Wiedniu, zm. 6 lutego 1998 w Puerto Plata (Dominikana), austriacki wokalista i muzyk.

W 1963 roku Hans rozpoczął naukę w katolickiej szkole podstawowej, gdzie w grudniu tego samego roku podczas świątecznej uroczystości pierwszy raz wystąpił publicznie grając walca „Nad pięknym modrym Dunajem” a na bis „Wiedeńską krew” (które to słowa wiele lat później umieścił w tytule jednej ze swoich piosenek i zilustrował bardzo „krwawym” wideoklipem). W 1967 roku kontynuował naukę w Rainergymnasium.

W wieku 16 lat opuścił szkołę. Przez jakiś czas chwytał się różnych zajęć, kupił też swoją pierwszą gitarę basową i jako basista zaczął występować z grupą Umspannwerk. Poza tym przez trzy semestry uczęszczał do Wiedeńskiego Konserwatorium Jazzowego.

Pierwszym krokiem Hansa Hölzela do sukcesu był jego autorski utwór „Ganz Wien”, satyra na zjawisko narkomanii, napisana w 1979 roku. Używana z początku jako przerywnik na koncertach Drahdiwaberl z czasem stała się przebojem wiedeńskiej sceny nowej fali. Falco zwrócił na siebie uwagę Markusa Spiegla, ówczesnego szefa wytwórni płytowej GIG Records, który podpisał kontrakt z nim jako artystą solowym oraz przedstawił go kompozytorowi Robertowi Pongerowi. Współpraca Falco z Pongerem zaowocowała najpierw singlem „Der Kommissar”, który stał się sztandarowym utworem Neue Deutsche Welle i obiegł świat w ilości 7 mln egzemplarzy. Następnie – album „Einzelhaft”, również wielki sukces, który z 25-letniego artysty uczynił międzynarodową gwiazdę i milionera.

Ówczesna popularność filmu Formana pt. „Amadeusz” zainspirowała Falco do napisania piosenki ukazującej postać Mozarta od zupełnie nowej strony. Muzykę skomponowali Rob i Ferdi Bolland – był to absolutny strzał w dziesiątkę. „Rock me Amadeus” natychmiast opanował austriackie i niemieckie listy przebojów, w jakiś czas później stał się też numerem 1 w Wielkiej Brytanii, zaś w marcu 1986 roku jako pierwszy w dziejach artysta niemieckojęzyczny Falco zajął z tym utworem pierwsze miejsce w USA. Następny singel z albumu „Falco 3” – „Vienna calling” wspiął się tam na miejsce 18., zaś sam album na amerykańskiej liście LP – na miejsce 3. Kolejnym wielkim sukcesem, chociaż już nie na skalę światową, okazał się utwór „Jeanny” – wówczas bojkotowany przez stacje radiowe i telewizyjne za propagowanie przemocy stał się największym skandalem 1986 roku w Niemczech, a co za tym idzie także i największym przebojem tego roku.

Link do utworu: https://www.youtube.com/watch?v=cVikZ8Oe_XA

Źródło: https://www.last.fm/pl/music/Falco/+wiki

Letnia szkoła – 8 lipca 2022r.🏫 – Stanisław Lem

Czołowy przedstawiciel polskiej fantastyki naukowej, filozof, futurolog i eseista, w swoim dorobku ma również powieści realistyczne i teksty satyryczne.

Urodzony 13 września 1921 we Lwowie jako syn wziętego laryngologa Samuela Lehma i Sabiny Woller (swoje dzieciństwo wspomina w autobiograficznej książce “Wysoki Zamek”. Kariera literacka Stanisława Lema zaczęła się od współpracy z czasopismami (“Kuźnica”, “Tygodnik Powszechny”, “Nowy Świat Przygód”). Początkowo zamieszczał w nich wiersze, później zwyczajowo dodawane jako aneks do “Wysokiego Zamku”, oraz opowiadania o tematyce okupacyjnej. W “Nowym Świecie Przygód” wydrukowano też w odcinkach jego pierwszą powieść fantastyczną, zatytułowaną “Człowiek z Marsa”. W latach 1947–1950 pisarz pracował w Konwersatorium Naukoznawczym prowadzonym przez dra Mieczysława Choynowskiego. Po zamknięciu tej instytucji znalazł się w trudnej sytuacji materialnej i życiowej. Niespodziewany sukces “Astronautów” – pierwszej powieści fantastycznej Lema, jaką wydano w formie książkowej – i równoległe problemy z drukiem wcześniejszego “Szpitala Przemienienia” (z powodu wymagań cenzury rozwiniętego do trylogii “Czas nieutracony”, kończącej się przyjęciem przez głównego bohatera legitymacji partyjnej) sprawiły, że pisarz postanowił na dobre zająć się tworzeniem fantastyki. Z jednej strony zapewniało mu to możliwość snucia interesujących go refleksji na temat miejsca technologii w życiu człowieka, z drugiej – ułatwiało omijanie cenzury. Na wielokształtność omawianej twórczości zwrócił uwagę Jan Błoński już w roku 1961 (“Życie Literackie” nr 497). Stanisław Lem dotknął wszystkich prawie możliwości, jakie daje pisarzowi współczesna science-fiction. Można nawet powiedzieć, że w swojej – chronologicznie zwięzłej, lecz ilościowo obfitej – twórczości powtórzył niejako ewolucję gatunku: w istocie, rozpoczął od powiastek prostych, ufnych, krzepiących (“Astronauci”, “Obłok Magellana”), by wkrótce dojść zarówno do parodii (“Dzienniki gwiazdowe Ijona Tichego”), jak do apokaliptycznej i koncentracyjnej wizji “najgorszego z możliwych światów” (“Eden”). Co więcej – systematycznie sprawdzał szanse literackie, które przynosi fantazja naukowa. W końcowym okresie życia Lem był aktywny jako felietonista. Jego teksty pojawiały się przede wszystkim w “Tygodniku Powszechnym” oraz – jako “Rozważania sylwiczne” – w miesięczniku “Odra”. Felietony te dotyczyły głównie teraźniejszości i przyszłości szeroko pojętej cywilizacji, a forma była dość tradycyjna, a zatem odległa od brawury niektórych dawniejszych utworów.

Źródło: https://culture.pl/pl/tworca/stanislaw-lem

Letnia szkoła – 11 lipca 2022r. 🏫 – Szymon Wiesenthal

Żydowski działacz, inżynier architekt, tropiciel hitlerowskich zbrodniarzy wojennych, najsłynniejszy tzw. „łowca nazistów”. Przyczynił się do ujęcia m.in. Adolfa Eichmanna. W 1932 roku ukończył Politechnikę Praską. Po studiach zamieszkał we Lwowie, gdzie do wybuchu II wojny światowej prowadził własną firmę architektoniczną. 29 czerwca 1941 roku Lwów został zajęty przez wojska niemieckie. Rozpoczęły się pogromy Żydów. Wiesenthal uratował życie dzięki wstawiennictwu swojego byłego pracownika, który współpracował z policją ukraińską. Po utworzeniu przez Niemców we Lwowie getta i obozu Janowskiego, w którym więziono głównie Żydów, Wiesenthal przez jakiś czas był więźniem tego obozu. Udało mu się jednak dostać pracę w warsztatach kolejowych, gdzie pracował wraz z żoną. W 1942 roku naziści podjęli decyzję o tzw. ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej. Matka Wiesenthala została wywieziona do obozu zagłady Bełżec w sierpniu 1942 roku (gdzie zginęła). Żona została uratowana (dzięki blond włosom) przy współpracy z polskim podziemiem. Jesienią 1942 roku udało się „przerzucić” ją na „aryjską” stronę. Przeżyła szczęśliwie w Warszawie – do końca nie zdekonspirowana, pod nazwiskiem „Irena Kowalska”, pracując jako laborantka. Reszta rodziny (w sumie 89 osób) zginęła podczas likwidacji getta we wrześniu 1942 roku. Wiesenthal uratował się z akcji likwidacji Żydów w obozie kolejowym, w którym pracował, w październiku 1943 roku, dzięki pomocy zastępcy dyrektora. W czerwcu 1944 roku został ponownie osadzony w obozie Janowskim. 200-osobowa SS-owska załoga obozu pozostawiła przy życiu 43 spośród 149 tys. żydowskich więźniów, aby jako straż obozowa nie podlegać wysyłce na front. Z tą niewielką grupą, zagarniając po drodze wszystkich mieszkańców wsi Chełmiec (aby poprawić proporcje nadzorcy-więźniowie) ewakuowała się na zachód przed szybko przesuwającym się frontem. Przechodząc kolejno 6 obozów koncentracyjnych (m.in. Płaszów, Gross-Rosen, Buchenwald), cudem unikając egzekucji, Wiesenthal dotarł do obozu Mauthausen w Górnej Austrii. Tam 5 maja 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie. Wówczas za swój życiowy cel przyjął ściganie zbrodniarzy hitlerowskich. Był współzałożycielem w 1947 roku w Linzu Jewish Historical Documentation Center, organizacji zajmującej się gromadzeniem dokumentacji, dotyczącej zbrodni i zbrodniarzy wojennych, zamkniętej w 1954 roku. Przyczynił się m.in. do wytropienia, schwytania i skazania (w 1960 roku) jednego z głównych organizatorów „rozwiązania kwestii żydowskiej”, oficera SS, Adolfa Eichmanna, osądzonego następnie w Izraelu i skazanego na karę śmierci, a także Franza Stangla (komendanta obozów zagłady Treblinka i Sobibor). Po ujęciu Eichmanna przez Mosad, Wiesenthal otworzył w Wiedniu Żydowskie Centrum Dokumentacji. Działalność Żydowskiego Centrum Dokumentacji przyczyniła się do postawienia przed sądem ponad tysiąca zbrodniarzy nazistowskich. Był dziennikarzem i pisarzem. Opublikował kilkanaście książek na temat wojny i Holocaustu. Zajmował się także muzyką – był znany z doskonałych wykonań muzyki czeskiej, węgierskiej i austriackiej. Wspierał polskie antyrasistowskie Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”.

W 1997 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Karola w Pradze. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1994). Jego imieniem nazwano Centrum Szymona Wiesenthala – utworzoną w 1977 międzynarodową agencję zajmującą się przechowywaniem pamięci o Holokauście i obroną praw człowieka.

Letnia szkoła – 12 lipca 2022r.🏫 – Rodzina Straussów

Dzisiejsze zajęcia poświęcone są rodzinie Straussów. Poniżej prezentujemy poszczególnych członków rodziny wraz z ich najsłynniejszymi utworami.

🎶Johann Strauss ojciec – austriacki kompozytor (autor m.in. Marsza Radetzky’ego)

🎶Johann Strauss syn – austriacki kompozytor i dyrygent (autor m.in. walca Nad pięknym, modrym Dunajem)

🎶Johann Strauss wnuk – austriacki kompozytor (syn Eduarda Straussa, wnuk Straussa ojca) ➡️https://www.youtube.com/watch?v=8YoCCuxx-8k

🎶Eduard Strauss – austriacki kompozytor (syn Straussa ojca, brat Straussa syna i Josefa Straussa)

🎶Josef Strauss – austriacki kompozytor (syn Straussa ojca, brat Straussa syna i Eduarda Straussa)

Letnia szkoła – 13 lipca 2022r. 🏫 – Hofburg (Wiedeń)

Hofburg – wiedeńska rezydencja władców Austrii od XIII wieku poczynając od Rudolfa I Habsburga aż do 1918 roku w czasach panowania Karola I. Przez cały ten czas pałac był rozbudowywany i przebudowywany przez kolejnych władców.

Początkowo było to czterostrzałowy gotycki zamek z wieżami w narożach przylegający do murów miejskich, jednak obecnie stylem dominującym jest barok i klasycyzm. Najstarszą częścią jest XIII-wieczny „Dziedziniec Szwajcarski” połączony renesansową „Bramą Szwajcarską” z największym placem wśród zabudowań Hofburga – In der Burg. Plac otoczony jest „starym pałacem” (niem. Alte Burg), „pałacem Amelii” z XVI w., barokowym „skrzydłem Leopolda” oraz pochodzącą z XVIII w. „Kancelarią Cesarską”. Na placu stoi pomnik Franciszka II. W „skrzydle Leopolda” obecnie znajduje się rezydencja prezydenta Austrii. W apartamentach Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety w budynku „Kancelarii” obecnie mieści się muzeum.

Nowy Hofburg oraz muzeum dworskie zaprojektowane zostały przez architekta barona Karla von Hasenauera (1833–1894).

Wejście do pałacu umieszczone jest od strony Placu św. Michała, na którym odsłonięte są wykopaliska z czasów starożytnego Rzymu.

Co roku w sylwestra w Hofburgu jest organizowany wielki tradycyjny bal cesarski.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hofburg

Letnia szkoła – 14 lipca 2022r. 🏫 – Hiszpańska Szkoła Jazdy🐴

Hiszpańska Dworska Szkoła Jazdy Konnej – ośrodek kultywujący tradycje klasycznego jeździectwa w Wiedniu. Najstarsza istniejąca nieprzerwanie (od renesansu) tego typu instytucja na świecie, której Hohe Schule (pol. Wyższa szkoła jazdy) wraz z wiedzą o klasycznym stylu jazdy konnej wpisane są przez UNESCO na listę austriackiego dziedzictwa kulturalnego.

Tradycje, z których wyrosła Hiszpańska Dworska Szkoła Jazdy, datuje się na ponad 450 lat wstecz (przyjmując za rok powstania 1565, ewentualnie 1572), czasami nawet umieszczając początki tej szkoły w roku 1500, kiedy w Wiedniu powstała dworska szkoła jeździecka przeznaczona dla dzieci arystokratów i rodziny panującej. W roku 1521 do Wiednia sprowadzono konie andaluzyjskie, co miało związek z arcyksięciem Ferdynandem I Habsburgiem, bratem króla Hiszpanii Karola I. Zwierzętami opiekowali się wykwalifikowani trenerzy oraz jeźdźcy.

Do szkoły przyjmowane są osoby w wieku co najmniej 16 lat, które ukończyły podstawową edukację, mają co najmniej 172cm wzrostu, szczupłą i wysportowaną sylwetkę, znają język niemiecki i posiadają co najmniej podstawowe umiejętności jeździeckie oraz miłość do koni. Młodzi stażyści rozpoczynają praktykę w stajniach, ucząc się jak prawidłowo dbać o konie, a także o sprzęt jeździecki (siodła, ogłowia; wszystko musi być utrzymane w porządku i czystości). Stażyści poznają indywidualny charakter każdego z ogierów i regularnie uczestniczą w lekcjach jazdy konnej, gdzie pod okiem doświadczonych jeźdźców uczą się prawidłowego dosiadu na jednym z wyszkolonych ogierów. Przez pierwsze lata lekcje odbywają się na lonży.

Najbardziej utalentowani mogą kontynuować praktykę, awansując na stanowisko asystenta i otrzymując pod swoją opiekę młodego ogiera. Na tym etapie mogą również dosiadać w pełni wyszkolonego ogiera w Szkolnym Kadrylu.

Hiszpańska Szkoła Jazdy daje co roku około 70 występów w Wiedniu, ale także w innych miastach. Pokazom towarzyszy oprawa muzyczna. Najczęściej są to związani z Wiedniem kompozytorzy jak Johann Strauss syn czy Wolfgang A. Mozart. Ze szkołą współpracuje też Wiedeński Chór Chłopięcy. Ceny biletów kształtują się (stan na rok 2017) na poziomie od 28 euro do 164 euro na pokazy, od 15 do 31 euro na poranne treningi, oraz od 12 do 31 euro na inne atrakcje (zwiedzanie stajni, muzeum, obiektów architektonicznych). Hiszpańską Dworską Szkołę Jazdy odwiedza rocznie około trzysta tysięcy gości.

Oprócz uroczystych występów z oprawą muzyczną i słynnych bali, szkoła organizuje także liczne seminaria i szkolenia dla jeźdźców i miłośników koni z całego świata, zarówno w Hofburgu, jak i w ośrodku treningowym w Heldenbergu, gdzie konie przebywają w lecie. Dostępne dla publiczności są również poranne treningi koni z komentarzem na żywo, podczas których można przyjrzeć się koniom i jeźdźcom na wszystkich etapach nauki.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hiszpańska_Szkoła_Jazdy

Podczas zajęć ,,Letniej szkoły🏫” uczniowie klas ukraińskich prowadzą dzienniki, w których opisują poszczególne dni półkolonii📖🔍

–>> Galeria dzienników półkolonijnych <<–

Letnia szkoła – 15 lipca 2022r. 🏫 – Pałac Schönbrunn

Pałac Schönbrunn – pałac wraz z parkiem znajdujący się w 13. dzielnicy Wiednia, Hietzingu. Według przekazów nazwę zarówno parku jak i pałacu przypisuje się cesarzowi Maciejowi Habsburgowi, który podczas polowania w 1619 znalazł tu źródło artezyjskie i miał je określić mianem pięknego. Sam pałac został zbudowany w XVII–XVIII w. na zlecenie cesarza Leopolda I, zaprojektowany przez Johanna Bernharda Fischera von Erlacha. W 1996 pałac został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Najwcześniejsza wzmianka wzgórza i okolicy pochodzi z roku 1311. Miejscowość nazywała się wówczas Khattermühle. Od 1312 należała do klasztoru kanoników regularnych w Klosterneuburgu. W XV i XVI stuleciu zmieniała kilkakrotnie właścicieli, by w 1548 zostać nabytą przez późniejszego burmistrza Wiednia Hermanna Bayra, który obok istniejącego młyna zbudował dwór zwany Katterburg. W 1569 cesarz Maksymilian II po zakupie rozległej posiadłości obejmującej zarówno wzgórze jak i dolinę rzeki Wien przekształcił ją w tereny myśliwskie, gdzie polowano m.in. na dziki i jelenie. Ich centrum stanowił zbudowany w 1570 dwór myśliwski. Powstały wówczas także stawy rybne i ogród bażanci w którym hodowano także egzotyczne indyki i pawie. W 1612 w czasach cesarz Macieja miejscowość zmieniła nazwę Schönbrunn, a sam władca znacznie rozbudował istniejący tu dwór myśliwski.

Kompleks pałacowy został wzniesiony na południowy zachód od Wiednia, w Parku Schönbrunn. Barokowy wystrój został nadany za panowania Marii Teresy. Kolor żółty, na który została pomalowana elewacja, był jej ulubionym. Wnętrza pokryte są licznymi freskami i sztukaterią. Apartamenty udostępnione są zwiedzającym. W przybudówce znajduje się obecnie Muzeum Powozów. Sam teren wokół pałacu to ogród w stylu francuskim, w którym znajduje się Palmiarnia. Na wzgórzu, z którego roztacza się widok na pałac i Wiedeń, wzniesiona została Glorietta. Poniżej wzgórza znajduje się Fontanna Neptuna.

Pałac ma 1441 komnat, z czego 45 udostępniono zwiedzającym. Wnętrza utrzymane są w stylu rokoko (białe powierzchnie z ornamentami pozłacanymi 14-karatowym złotem) i ozdobione czeskimi lustrami kryształowymi i piecami fajansowymi.

Komnaty mieszkalne i gabinety cesarza Franciszka Józefa (który zmarł w pałacu 21 listopada 1916) są skromne i proste. Tym bardziej okazale prezentują się sale reprezentacyjne i pokoje gościnne. W Sali Lustrzanej koncertował Mozart jako sześcioletnie cudowne dziecko.

W Okrągłym Gabinecie Chińskim Maria Teresa odbywała tajne konferencje z kanclerzem księciem Wenzelem Antonem von Kaunitzem. W pokoju Im Vieux-Lacque konferował Napoleon. Tu 14 października 1809 podpisano pokój w Schönbrunn. W Błękitnym Salonie Chińskim cesarz Karol I podpisał w 1918 zrzeczenie się z udziału w rządach, co praktycznie oznaczało koniec monarchii. Pokój Milionowy ma ściany wybijane drewnem różanym i ozdobione cennymi miniaturami z Indii i Persji. Zaliczany jest do najpiękniejszych wnętrz rokokowych na świecie. W Wielkiej Galerii tańczono podczas kongresu wiedeńskiego (1814–1815), a dziś odbywają się tu spotkania przy wyjątkowych okazjach.